Deri në tremujorin e parë të vitit 2025, parashikimet makroekonomike globale reflektonin një skenar bazë të qëndrueshmërisë relative, me rritje të moderuar rreth 3.0% dhe inflacion të lartë, por të kontrolluar, ndërmjet 3.5% dhe 4.0%.
Kjo situatë pasqyronte një prirje drejt stabilitetit të rritjes dhe inflacionit, të përafruar me potencialin global, duke mbështetur kalimin e bankave qendrore drejt politikave më pak kufizuese.
Në të njëjtën kohë, është marrë në konsideratë një skenar alternativ me përkeqësim të perspektivës industriale për shkak të rritjes së tensioneve tregtare, që mund të çojë në rënie të rritjes globale dhe rritje të inflacionit.
Megjithatë, masat e fundit doganore të administratës së re amerikane — pavarësisht pezullimit 90-ditor — janë mjaft domethënëse për të kërkuar një rishikim të këtij skenari fillestar në favor të një perspektive më të pafavorshme makroekonomike.
Bazuar në këtë zhvillim, parashikimi i rritjes globale është ulur në 2.7% për vitin 2025 dhe 3.0% për 2026 (nga 3.1% dhe 3.0% më parë), ndërsa inflacioni parashikohet në 3.4% dhe 2.9% për të njëjtat vite.
Skenari bazë mbetet ende i ndikuar nga ngadalësimi i kontrolluar i bankave qendrore, faktorët kryesorë makroekonomikë që mbështesin rënien e ngadaltë, por të qëndrueshme të inflacionit, si dhe një hartë rreziku që kërkon kujdes të shtuar dhe pasiguri më të mëdha për shkak të lëvizjeve më pak të koordinuara.
Aktiviteti ekonomik dhe çmimet ndikohen gjithashtu nga presione të kundërta të kërkesës dhe ofertës, dhe rezultati përfundimtar do të varet nga vendimet politike që do të përcaktojnë se cilat forca do të mbizotërojnë.
Shtetet e Bashkuara pritet të preken më së shumti, me një ngadalësim më të thelluar ekonomik dhe presione më të mëdha inflacioniste, që do të kufizojnë veprimet e Rezervës Federale.
Në kontrast, Eurozona mund të përjetojë një ngadalësim më të butë dhe inflacion më të kontrolluar.
Kjo, së bashku me stimulimin fiskal të jashtëzakonshëm (deri në 800 miliardë euro në nivel europian dhe 500 miliardë në Gjermani), mund të ndihmojë në zbutjen e krizës.
Në Amerikën Latine, pasojat do të jenë të përziera: ndërsa kërkesa e jashtme do të bjerë për shkak të politikave tregtare, sidomos për vendet që janë më të lidhura me zinxhirët e vlerës me SHBA, si Meksika, mund të lindin edhe mundësi për shkak të ridrejtimit të tregtisë dhe rritjes së fluksit të kapitalit.
Kjo mund të çojë në një politikë monetare më të qëndrueshme sesa pritej fillimisht.
Në Azi, pavarësisht dinamizmit ekonomik të vazhdueshëm, tensionet tregtare janë më të theksuara, veçanërisht me masa jo fort pajtuese nga Kina, çka ka sjellë ulje të parashikimeve për rajonin.
Megjithëse inflacioni është riparë në rritje, kjo rritje ka qenë më e vogël se sa pritej.
Si rezultat, vendet që vendosin tarifa të dukshme, si SHBA, ka të ngjarë të përjetojnë rritje të inflacionit, ndërsa vende të tjera mund të kthehen në një rrugë deflacioni — jo për shkak të kërkesës së dobët, por për shkak të faktorëve në anën e ofertës.
Për shembull, kufizimet në SHBA mund të ridrejtojnë përpjekjet e prodhimit drejt produkteve që përputhen me kapacitetet e tepërta të vendeve që tani janë të tarifuara.
Në fund, raporti i MAPFRE përfshin një skenar alternativ të tensionuar, i cili ndodhet në skajin tjetër të spektrit në krahasim me vizionin qendror.
Por ky skenar është më i kufizuar nga tensionet gjeopolitike, ngurtësimi i ofertës dhe mundësia për rritje të “term premium” në tregjet financiare, që do të dëmtonte edhe më shumë perspektivën për një inflacion të qëndrueshëm në afat të shkurtër dhe të mesëm.
Si rrjedhojë, bankat kryesore qendrore ka gjasa të bëjnë ulje më të vogla të normave të interesit, duke sjellë rënie të mbështetjes për kërkesën në një kontekst me kufizime nga ana e ofertës. Kjo do të ulte rritjen globale me rreth një pikë përqindje gjatë dy viteve të ardhshme.
