Sigurimi i papunësisë është një formë e sigurimit shoqëror që synon të kompensojë kategori të caktuara punonjësish për papunësinë që është e pa dëshiruar dhe afatshkurtër.
Programet e sigurimit të papunësisë janë krijuar kryesisht për të ofruar ndihmë financiare punonjësve të pushuar nga puna gjatë një periudhe të mjaftueshme që ata të gjejnë një punë tjetër ose të ri-punësohen në vendin e tyre të mëparshëm.
Në shumicën e vendeve, punonjësit që janë të paaftë për punë në mënyrë të përhershme ose që kanë qenë të papunë për një periudhë të gjatë nuk mbulohen nga sigurimi i papunësisë, por zakonisht mbulohen nga programe të tjera.
Në vende si Kanadaja, Gjermania, Izraeli, Norvegjia dhe Mbretëria e Bashkuar, të gjitha profesionet janë të përfshira në këtë sigurim.
Ndërsa në Shtetet e Bashkuara përjashtohen punonjësit bujqësorë, shërbëtorët shtëpiakë, punonjësit me periudha të shkurtra punësimi, punonjësit e qeverisë dhe shumica e vetëpunësuarve; në vende si Austria, Irlanda dhe Japonia, punonjësit publikë nuk përfshihen në sigurimin e papunësisë.
Përfitimet ndryshojnë nga një juridiksion në tjetrin; në shumicën e vendeve ato lidhen me të ardhurat e punonjësit, ndërsa disa vende paguajnë një shumë fikse për të gjithë përfituesit.
Përfitimet zakonisht jepen vetëm për një periudhë të kufizuar kohe.
Financimi i sigurimit të papunësisë ndryshon nga vendi në vend; mund të paguhet nga taksat e veçanta mbi punëdhënësit ose punonjësit, ose nga të ardhurat e përgjithshme të qeverisë.
